Większość banków centralnych opiera swoją politykę pieniężną na tzw. celu inflacyjnym. Cel inflacyjny to po prostu poziom inflacji, który bank uznaje za właściwy (odpowiednio niski) dla gospodarki i który zamierza osiągnąć korzystając z posiadanych instrumentów polityki monetarnej. Przykładowo, NBP realizuje aktualnie „ciągły cel inflacyjny na poziomie 2,5% z dopuszczalnym przedziałem wahań +/- 1 punkt procentowy”.
Choć metoda ta, nazywana inflation targeting, stosowana jest w zasadzie powszechnie na świecie, nie jest bezdyskusyjna. Świadczą o tym chociażby dwa wczorajsze artykuły:
- jeden umieszczony na blogu Wall Street Journal, komentujący uwagi, jakie na temat celu inflacyjnego w swoim raporcie rocznym zawarł Bank Rozrachunków Międzynarodowych (Bank for International Settlements, BIS);
- drugi autorstwa Axela Leijonhufvuda pt. „The perils of inflation targeting” poświęcony problemom z praktycznym stosowaniem celu inflacyjnego.